همزمان با سفر بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد به تهران
و درخواست صدها فعال سیاسی و مدنی برای ملاقات وی با رهبران جنبش سبز، این
مساله از سوی برخی از رسانه ها مطرح شده است که آیا ملاقات با میرحسین
موسوی و مهدی کروبی می تواند در زمره وظایف دبیرکل سازمان ملل متحد تعریف
شود.
بر اساس منشور سازمان ملل، دبیرکل این سازمان علاوه بر
وظایفی که بطور مستقیم به روابط به کشورها و حل و فصل مسایل منطقه ای و بین
المللی مربوط است، نقش مهم و اساسی در تثبت دمکراسی در کشورهای جهان دارد.
در این رابطه منشور سازمان ملل شرکت در جلسات نهادهای مدنی و سفر به
کشورهای مختلف برای دیدار و تماس با مردم را از جمله وظایف این شخصیت حقوقی
قرار داده است.
برخلاف باوری که اظهار نظر دبیرکل سازمان ملل در خصوص
زندانیان سیاسی و حصر خانگی رهبران جنبش سبز را مداخله در امور داخلی و نقض
حاکمیت ملی می داند،و درخواست فعالان سیاسی و مدنی را یک خواسته آرمانی و
غیرقابل حصول می داند، رسیدگی به امور زندانیان سیاسی بعنوان شاخص حقوق
بشر، یکی از مسئولیت های اصلی دبیرکل سازمان ملل می باشد.
در حال حاضر پرونده مفتوح جمهوری اسلامی در کمیسیون حقوق
بشر و احمد شهید نماینده در راه مانده این کمیسیون برای رسیدگی به موارد بی
شمار نقض حقوق بشر در این کشور، بهترین گواه برای حساسیت ویژه بان کی مون
در ایران است.
بان کی مون مسافر کشوری است که طی سه دهه گذشته، تقریبا هر
ساله قطعنامه ای در نقض حقوق بشر در یکی از نهادهای بین المللی داشته است و
مواردی چون تبعیض قومی، دینی، جنسی، نبود آزادی بیان، نبود نهادهای صنفی و
مدنی، قتل های زنجیره ای، اعدام های گسترده و .... تنها جزئی از موارد
کلان نقض حقوق بشر در کشوری است که اینک با برگزاری اجلاس سران جنبش غیر
متعهد ها مدعی رقابت با ایالات متحده امریکا در عرصه مدیریت جهانی شده است!
بان کی مون با ده ها سال سابقه دیپلماسی در صحنه روابط بین
الملل بر این باور است که صلح و امنیت و حقوق بشر کلید همه مشکلات جهان
است. سه مشکلی که این روزها هر یک بنوعی در کشور ما خودنمایی می کند.
هر چند حضور دبیرکل سازمان ملل در اجلاس سران کشورهای
غیرمتعهد مساله ای عادی و در چارچوب وظایف تعریف شده این مقام بین المللی
است و جمهوری اسلامی که سالهاست مهمان مقامات بین المللی نبوده است، از
این سفر برای مانور قدرت دادن استفاده می کند، اما انتظار جامعه مدنی و
شهروندان متفاوت از آن چیزی خواهد بود که از تریبون های رسمی تبلیغ می شود.
بان کی مون هدف از سفرش به تهران را فرصت مناسبی برای
بررسی مساله سوریه، اسراییل و موارد اختلاف ایران و غرب در زمینه مسایل
هسته ای ذکر کرده است. مساله ای که او خواهد توانست در هر اجلاس و نشستی به
راحتی طرح و بررسی کند. آنچه خواسته فعالان سیاسی و مدنی است، رایزنی این
مقام بین المللی برای حل و فصل مسایل مرتبط با حقوق بشر در ایران است.
جامعه مدنی ایران از دبیرکل سازمان ملل می خواهد، در حالی
که نماینده این سازمان در حقوق بشر از حق سفر به ایران محروم شده است، حال
که وی در ایران به سر می برد اگر نمی تواند از زندان ها و بازداشتگاه های
جمهوری اسلامی دیدن کند ، فرصتی را برای بحث و گفت و گو در مورد زندانیان
سیاسی و رهبران در بند جنبش سبز ایجاد کند.
همانگونه که سازمان ملل از سال 2003 رایزنی با مقامات
نظامی برمه را برای مذاکره میان آنگ سانگ سوچی رهبر محصور دمکراسی خواه
برمه با نظامیان فراهم کرد و توجیه مقامات این کشور مبنی بر " حفظ رهبر
مخالفان در یک مکان امن برای حفاظت از جانش" را نپذیرفت و آن را نقض صریح
کنوانسیون حقوق بشر خواند و بان کی مون در سال 2009 با سفر به برمه و
مذاکره و رایزنی با مقامات نظامی و سیاسی این کشور، آزادی آنگ سانگ سوچی
را ضرورت گذار به دمکراسی ارزیابی کرد و خواستار دیدار با رهبر مخالفان
برمه شد، انتظار جامعه مدنی ایران از آقای دببرکل این است که حداقل "
درخواست دیدار با رهبران جنبش سبز " را مطرح نماید و اگر مسئولان جمهوری
اسلامی به این خواسته پاسخ مثبت ندادند در برابر رسانه های بین المللی اعلام کند که " بشدت متاسفم برای کسانی که یک فرصت مهم را از دست دادند."
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر